Speedy Gonzalez - American Diary
Herkesin bir hikayesi var. Benim de hikayem 4 sene önce başladı. Üniversiteye başladığım ilk yıldan bu yana Work and Travel yapacağım diye didindim durdum. Kısmet bu seneyeymiş. Bu yaz Pennsylvania Harrisburg'a gidiyorum. The Warrell Corporation Çikolata Fabrikasında Packer olarak çalışacağım. Tabi WAT bu; okuduğumuz hikayelerden de anladığımız kadarıyla ne olacağı hiç belli olmuyor.
Bu başlıkta imza alanımdaki blogumla paralel olarak Amerika günlüğü tutacağım. Tüm yazılar ilk başlıkta toplanacak. Eklemeler yaptıkça yeni mesajla başlığı güncelleyeceğim.
------Son Güncelleme 22 Haziran '11------
INDEX
1. Bölüm: Hayal Süreci
2. Bölüm: Kayıt Süreci
3. Bölüm: Vize Süreci
4. Bölüm: Evraklar ve bavul hazırlama süreci
5. Bölüm: Uçuş süreci
6. Bölüm: New York Geceleri
American Diary of Speedy Gonzalez - A True Story
BÖLÜM 1 - Hayaller olmasa
Yıl 2007. Üniversiteyi kazanmışım. Her şey tıkırında. Üniversitemize konferans vermeye gelen bir firma ile birlikte Work and Travel programını tanıyorum. İlk yıl hevesleniyorum ancak ekonomik koşullar el vermiyor. İkinci yıl pederi ikna edemiyorum. Üçüncü yıl ben vazgeçiyorum. Dördüncü yıl ise peder -Hadi git madem diyor. -Son sınıfsın başarıyla geldin buralara kadar diyor. -Hak ettin diyor. Havalara uçuyorum. Ne de olsa en büyük hayallerimden birinin gerçekleşmesi için ilk somut adım atılmış oluyor.
BÖLÜM 2 - İlk adım
İlk önce konferans veren şirket aklıma geliyor. -Gerçi ben bu geçen 4 senede sürekli bu süreci araştırmış, forumlarda cirit atmıştım. Yeterince bilgiye sahiptim- Ancak konferanstaki şirketin yağlayıp balladığını ve fiyatının da yüksek olduğunu fark ediyorum. Yeni şirketler araştırmaya devam ederken, sitesinin sade, bilgilerin açık ve net, ds belgesi için aracı kullanmayan, 26 yıldır bu işi yapan ve erken kayıt avantajı bulunan firmam ile anlaşıyorum. 1700 liraya Job Fair Online için 3 arkadaşımla birlikte kayıt oluyoruz. Ben kayıt esnasında sözleşmeyi harfi harfine okuyarak parayı peşin ödüyorum. Diğer iki arkadaş o hafta içinde yatırdıklarından kur farkından 1800 liraya yakın ödüyorlar. -O sıralar dolar yükselmeye başlamıştı- Kasım 2010.
Daha sonra şirketle gidenlerin yorumlarını ve yazılarını okuyorum. Ancak ben şirketin Amerika Birleşik Devletleri Dış işleri Bakanlığı'ndan onaylı -Resmi Sponsor- olmasına güvenerek olumsuzlukları pek önemsemiyorum.
O aylarda kayıt olduğum firmanın sitesine girip duruyorum. Forumları dolaşıyorum. Bir gün sitede grup indirimi olduğunu ve 3-4 kişilik gruplar halinde kayıt olunduğu takdirde 1600-1700 lira'ya Job Fair Turkey'e katılabileceğimi görüyorum. Ancak yaptık bir kere kaydı diye düşünerekten yapacak bir şey yok deyip sineye çekiyorum.
Sonra danışmanımla telefonda konuşurken -Job Fair Turkey'e katılacak mısın? diyor. Ben de ek ücret ödeyip ödemeyeceğimi soruyorum. -Hayır sonradan da grup indirimi oldu zaten. Ben ayarlarım diyor. Teşekkür edip kapatıyorum. Böylelikle Job Fair Turkey'deki yerimizi de almış bulunuyoruz. Erken kayıt olduğumuzdan da her türlü öncelikten faydalanıyoruz. Tüm işlemlerimiz hızlıca halloluyor. Öncesinde Aralık ayında pasaportumu da hazır ediyorum. Daha önceden Red yediğim Belçika'nın kaşesinin bulunduğu eski pasaportumu yeniliyor yeni yeni gıcır çipli pasaportu ediniyordum. Bu benim gözümde bir artıydı.
Belçika'dan red yediğim için vize görüşmesi gözümde büyümeye başladı. Ancak bu noktada TURKISHWAT'ta ne kadar kullanıcı varsa hepsinin görüşleri, yaşadıkları içimi ferahlatıyor.
Job Fair Turkey'de iş verenimle görüşmeye giriyorum. İki arkadaşım ve ben ilk görüşmeye girenler oluyoruz. Yine Erken Kayıt Avantajı farkını koyuyor. 3 - 5 dakikanın ardından işverenimden işi alıyor ve sözleşmeyi imzalıyoruz.
BÖLÜM 3 - Bindik bir alamete
İşi aldıktan sonra vize süreci başlıyor haliyle. DS2019 formunu beklemeye başlıyoruz. Danışmanım 18 Mart'a vize görüşmesini ayarlarım diyor. Ancak 24 Mart uygun oluyor. 19 Şubat'ta iş fuarında işimi alıyor 24 Mart'ta vize görüşmesine giriyordum. Yani her şey yolundaydı. Vize evraklarını hazırlamaya başladım.
Hazırladığım evrakları şöyle sıralayabilirim:
-5x5 Vize fotoğrafı (Danışmana mail olarak gönderdim)
-Pasaport sayfalarının fotokopileri
-Tapu fotokopisi, Araba ve Motosiklet ruhsatlarının fotokopisi
-Üniversite bölüm başkanımızdan referans mektubu
-Dönünce çalışmayı düşündüğüm yerel bir gazeteden iş teklifi
-Banka hesap cüzdanımın fotokopisi
Önemli not: Bu ekstra hazırladığım evrakların hiç birine gerek kalmadı. Korkmayın
-Diğer evraklar ise bildiğimiz DS2019, SEVIS, DS160 gibi evraklardı.
Bunları vize görüşmesi öncesi kargo ile şirketimden temin ettim. E bir de transkript işte. O kadar.
Eğer kendinize güveniyorsanız ve şirketten uzak bir ilde yaşıyorsanız illa ki elden teslim almanız gerekmez evrakları. TURKISHWAT'ta çokça anlatılan süreçleri söylüyor danışmanınız. Fark yok. -Arkadaşım evrakları elden almıştı. Oradan biliyorum-
Neyse; vize günü geldi çattı. Edirne'den Istanbul'a o günün akşamında ben 2 iki arkadaşım geçtik. Beşiktaş'ta bir arkadaşda gece konakladıktan sonra sabah beşiktaşta otobüs durağına inip daha önce yaptığımız araştırmalara dayanarak Taksim - İstinye Dereiçi seferini yapan 40T otobüsünü beklemeye koyulduk. Tabi bu esnada emin olmak için 1 veya 2 ayrı otobüs şoförüne de buradan geçip geçmediğini sorduk. Otobüse bindik.
8:15'te konsolosluktaydık. Önce pasaportumuza bakılarak polis memuru tarafından ismimiz listeden kontrol edildi. Sonra o bilindik sıraya girdik. Herkeste bir heyecan var tabi. Ses yani uğultu yükselince güvenlik görevlisi -Diplomatik bir bölgede olduğunuzun farkındasınızdır arkadaşlar. Lütfen sessizlik- şeklinde uyarıda bulundu. E tabi haklı olarak.
Genellikle vize görüşmesine giden arkadaşlarımız bu sıranın başındaki güvenlik görevlisinden yakınırlar. Katı davranıyor diye. Yüzlerce insanla uğraştığı için normaldir. Ben hak verdim orada bazı öğrencileri görünce. Sıra bana geldiğinde bir iki lafladık, makara yaptık görevliyle. Gülümsemekten, merhaba demekten ve hal hatır sormaktan çekinmeyin.
Cep telefonum elektronik eşya olduğundan sıra bana gelmeden pasaportu ve telefonu ayarlayıp beklemeye başladım. 8:45'ler gelsin denildi. Dediğim gibi güvenlik görevlisiyle sohbetten sonra kapıya yöneldim. Kapı içerden açılınca içeri geçtim. Boyum uzun olduğu için burada da yine boy muhabbeti ve gülüşmeler oldu. Emanetteki küpeli adama telefonu teslim edip numara aldıktan sonra -bu numara emanet için- x-ray'den geçtim. Boy uzun adımlar da büyük olunca haliyle kadın "küçük adımlarla" dedi. Ben de bu kez dalga geçercesine mini mini yarım yarım adımlarla geçtim. Kadınla gülüştük. Veee vize anı yaklaşmaya başladı.
Herkesin anlattığı o evrakların teslimi, parmak izi ve pasaportun hazırlanışının ardından vize görüşmesi için numaramın yanmasını bekledim. Numara yandı ve vize görevlisi Stefen ile başladık sohbete.
Stefen: Hey man, what's up?
Gonzalez: It's great. What about you?
Stefen: Pretty good, thank you.
Stefen: You are a tall man, you play basketball?
Gonzalez: No, but I played when I was at Primary School.
Stefen: Ok, what do you study?
Gonzalez: Art teaching.
Stefen: Wow, art teaching. Who is your favourite artist?
Gonzalez: I have lots of favourites. Van Gogh, Picasso, Cezanne, Andy Warhol
Stefen: Which one is the best?
Gonzalez: Van Gogh.
Stefen: Ok. Where are you going this summer?
Gonzalez: Pennsylvania, Harrisburg.
Stefen: Good, take this and go to UPS desk!
Gonzalez: that's all? Can I buy my flight ticket?
Stefen: Of course, have a nice summer!
Gonzalez: Thank you man!
UPS masasına gidilir, fiş teslim edilir, adres verilir, pasaport ertesi gün öğlen saatlerinde eve gelir. Göbek atılır şenlikler başlar!
BÖLÜM 4 -Evraklar ve Bavul-
Herşey tamam artık! Uçuş vakti! İşte o liste!
Evraklar:
Pasaport
Yurtdışı çıkış harcı dekontu
Uçak bileti
DS2019
SEVIS ödendi belgesi
Sağlık Sigortası kartı
CCI öğrenci kartı
İş sözleşmesi
Social Security Office'e mektup
I-94(Uçakta verilecek)
Oryantasyon çıktısı
Housing sözleşmesi
W2 için ev adresi formu
İş detayları
Önemli evrakların fotokopileri
Kendimce çizdiğim rotalar.
Bavul:
Gidilecek yere ve kişiden kişiye değişiklik gösterebilmekle birlikte iş aşağıdaki liste bavulumdaki ıvırzıvırın tam listesidir:
Tıraş çantası
Tıraş jileti
Tıraş Fırçası
Banyo jileti
Tıraş köpüğü
Şampuan
Duş jeli
Stick Deodorant
Vax, saç kremi
Banyo lifi
Diş fırçası ve macunu
Yüz ve banyo havlusu
Tırnak makası
Yara bandı
Siyah Pilot Kalem
Kurşun Kalem, Eskiz Defteri, Kuru Pastel, Silgi
Ayna
Kol saati
kirli Sepeti
Askı
Kolonyalı Mendil
Sabun
Kılıf
Tuvalet Kağıdı
Tarak, Fön tarağı
Çorap
Atlet
Boxer
Pijama/Eşofman
Penye
Kot, Keten pantolon
Gömlek
Şort ve Şort Mayo
Mont
Sweat
Priz Dönüştürücü
Üçlü priz
Masa saati(Alarmlı)
Radyo
Tencere, tava, tabak, kase, kaşık, çatal(En hafifinden)
Polar, çarşaf(en hafiflerinden) yastık(küçük)
BÖLÜM 5 - Gideyoz kıyamete
7 Haziran gecesi Edirne'den Istanbul'a otobusle gectim. Ucagim sabah 6:30'daydi. 2 3 saati haliyle havalimaninda gecirmek durumunda kaldim. Sikinti olmadi. Pasaport kontrolde gumruk polisi pasaporta bakti, bana bakti, bi daha bakti. Bu sen misin? dedi. Benim dedim. Fotograf cok degisik dedi. Yanimdaki her tiurlu kimlik niteligindeki belgeyi gosterdim. Okkey okkeeey dedi. Yurtdisi cikis harcini da onceden yatirmistim zaten bankaya. Pasaportun arasina onu da sikistirdiydim gumrukten gectim.
Duty Free'de biraz dolanip kapiya dogru ilerledim. Bu arada online check-in kesinlikle yapmalisiniz. Cunku uzunca kuyrugu beklemek yerine hizlica bavulunuzu teslim ediyorsunuz ayri bir kontuardan. Ucaga bindim ve ilk durak olan Munich'e dogru harekete gectim. Munich saatiyle 8:30'da vardim. Burada da 11:30'da kalkacak olan New York ucagini beklemeye basladim. Munich'te aktarma esnasinda hicbir sorun yasamadim. Kontrol noktasindan sorunsuzca gectim.
Sira geldi ucaga binise. Daha once koltugumu secmis oldugum boarding passi emergencydeki koltuga cevirttim. Boyu uzun olanlar mutlaka burayi secsin. Aksi takdirde ucak ne kadar buyuk olursa olsun sinifiniz ekonomiyse o koltuklarda rahat etmeniz zor.
Ucaga da bindik. Herkes sicakkanli falan fistik. Basladim New York'a dogru harekete. Saka gibiydi ama gidiyorduk iste bir kere. Lufthansa'da yemekler falan guzeldi. Istedigim kadar bira ictim. Cay kahve falan fistik derken JFK'ye inise gectik. Indim. Pasaport kontrole dogru ilerlemeye basladim. Yabanci ulke vatandaslarinin oldugu bolumda siraya girdim. Boy uzun olunca insan hizli da yuruyor. 1 saat kusur sirada bekleyip pasaport kontrole geldim. Gumruk polisiyle havadan sudan konustuktan sonra onayi aldim gectim. Bu arada Amerika'ya ilk gelisim. Gordugum herkesin fotografini cekip parmak izini alan gumruk bana boyle bir islem uygulamadi. Bilmem baskasi da var mi benim gibi. Herneyse. Cikista beni beklemekte olan arkadasim Burcin'le bulusup koyulduk evin yoluna. Atladik otobuse gittik. Amerika'daki ilk dakikalarim vaaay be demekle gecti. Sonra alistik tabi bu ulkenin karmasasina ve sistemine.
En cok hosuma gidense hic sekmeden her surucunun yayalara oncelik tanimasi oldu.
Devamini sonra yazacagim anacim. Gorusuruz.
Çok yakında güncellenecektir.
------Son Güncelleme 22 Haziran '11------
Alıntı
speedygonzalez Nickli Üyeden Alıntı
Bookmarks