ya bende buraya yazmadan gecemicem.Surda yazılanları okuyunca ilk vize almaya gittiğimiz gün geldi aklıma.Hayatımda abartısız ilk kez o kadar heyecanlanmıstım.Resmen bacaklarımın titremesine hakıim olamıodum.İngilizcemin oldukca iyi olmasına rağmen kesin heyecandan konusamicam falan derken parmak izi icin once cagrıldım.Parmaklarım o kadar terlemiş ki heyecandan gorevli adam sakin ol falan diye beni biraz rahatlattı orda.Sonra benim numara gecti benim ki yanmadı.Meğer (bilmem hala öylemi-2005te oldu bu) karışık çağırıolar.Bi an ödüm kopmuştu.Neyse sonuc olarak 30 sn suren veya surmeyen bir gorusmeden sonra bende ups masasına yollanmıstım ama arkadasımın gorusmesini benimkinden uzun surunce eyvah yanlızmı gidicem diye aynı heyecan/korku tekrar bas gostermisti.O da ayrı bi olay zaten.Eger tek basınıza gitmiosanız sizin vize almanız kadar arkadasınızın da vize alması icin dua eder o kadar endiselenirsiniz.O da aldı tabi vizeyi o gun oradan cıkıp soyle istiklal caddesinde yıllardır hayalini kurduumuz amerikan vizesini almanın sevinci ve sabahki heyecan ve korkunun yerini vize almış olmanın dayanılmaz hafifliine bırakmasını kutladık.Ah ah..

2. sefer bu seremonilerin hic biri olmadı tabi.Boylece ilk vize gorusmesinin tadı baskaymıs,onu da anladık yane