Arkadaşlar, bir WAT programıda biterken yaşadıklarımızı ve geri döndükten sonraki duygularımızı yazarsak belki 2009 WAT programına katılacak arkadaşlar için bir örnek teşkil eder.

En başta şunu söylemek isterim ki geri dönüş için ilk uçağıma giderken kalbimin bir yarısı sevinçliydi. Tekrar ailemi görücem, tekrardan onlarla beraber olucam diye. Fakat diğer yarısı...! Tamamen üzüntü içinde yıkılan umutlarla beraber harmanlanırken uçağa doğru hareket ediyordum. Yeni kurduğun düzeni tekrardan bozuk eski düzenine geri dönmeyi aklından geçirmek bile bukadar acı verirken onu yaşamak nasıl bir duygu olacağını düşünüyordum. ABD'ye çalışmaya değil yaşamaya gitmiştim, herkes nasıl yaşıyorsa nasıl kahvaltılarını yapıyor işlerine gidiyorsa o şekilde yaşayıp kültürlerini ve yaşamlarını öğrenip onlerdan biri gibi olmuştum takii İstanbul Atatürk Havaalanına kadar. Daha iner inmez oralardan ayrılmanın iki ülke arasındaki medeniyet farkı gözler önüne serildi. Arkanda bıraktıkların için mi üzülesin yoksa bizim ülkemizde neden insana saygı ve sevgi olmadığınamı üzülesin diye kendi kendi soruyordum kapının önünde beklediğim her saniye.

ABD kimisi için bir rüyaydı, uyandık ve bitti. Kimisi için ise yeni bir hayatın sadece başlangıcıydı.

2009 WAT PROGRAMINDA GÖRÜŞMEK ÜZERE